Een burn-out, scheiding, ontslag, ernstige ziekte of verlies van een dierbare betekent voor velen een keerpunt. De crisis verandert je kijk op de werkelijkheid en doet een nieuwe wereld opengaan. De crisis is een drempelervaring. De euforie die je daarbij voelt is helaas echter van tijdelijke aard. Je persoonlijke ontwikkelingsproces is namelijk nog maar net begonnen.
Je bent – onbewust – begonnen aan een inwijdingsweg waarvan elke etappe nieuwe beproevingen kent die tot steeds meer bewustwording leiden. Mieke Lannoey neemt je in Crisis als drempelervaring mee door drie landschappen op deze weg: de dorre woestijn waarin je worstelt met een gebrek aan levenskracht, het zompige moeras waar je verstrikt raakt in nieuwe illusies en de duistere jungle waarin elk perspectief ontbreekt – de donkere nacht van de ziel.
Wanneer je moedig je weg baant door alle landschappen, vindt een rijpingsproces plaats dat je voorbereidt op je taak als voorloper van een nieuw tijdperk. Een persoonlijke crisis kun je volgens Lannoey zien als de huidige vorm van een rite de passage, een overgangsritueel met een heilige functie voor zowel de groei van jouw ziel als voor de evolutie van de samenleving als geheel.
Zolang we het pad van persoonlijke ontwikkeling blijven weergeven met zachte pastelkleuren, misleiden we degenen die zich in de pikzwarte en loodzware etappes van de reis bevinden.
