1888 was het jaar waarin Nederland de naturalistische roman ontdekte. In één en hetzelfde jaar verschenen "Een liefde" van Lodewijk Van Deyssel, "Eline Vere" van Louis Couperus en "Juffrouw Lina" van Marcellus Emants. Al deze romans draaien rond een ongelukkige heldin. In "Een liefde" is dat Mathilde, die na een uiterst beschermde jeugd in het huwelijk treedt met Jozef van Wilden. Voor Jozef is Mathilde zoals een kostbaar juweel: een eigendom om trots op te zijn. Mathilde daarentegen verwacht liefde en passie, en raakt in de war als de realiteit veel banaler uitvalt. Van Deyssels tijdgenoten waren niet blij met "Een liefde". Zelfs collega-schrijvers vonden Van Deyssel te ver gaan. Frederik van Eeden vergeleek de seksualiteit met een waterlelie: de bloem die op het water drijft is prachtig, maar de steel die onder water zit, is vies, glibberig en afstotelijk. Hij vond dat Van Deyssel er fout aan had gedaan op die vieze kanten te focussen.
Lodewijk van Deyssel (pseudoniem van Karel Joan Lodewijk Alberdingk Thijm, 1964-1952) was een Nederlandse schrijver en criticus. Hij raakte bekend met de schandaalroman "Een liefde" en bleef onder de aandacht met zijn zogenaamde scheldkritieken, waarin hij zijn collega-schrijvers de maat nam. Hij was vertegenwoordiger van de Tachtigers, de schrijvers die de Nederlandse literatuur wilden vernieuwen door er impressionisme en naturalisme aan toe te voegen. Willem Frederik Hermans prees Van Deyssels autobiografische werk, vooral "Het ik. Heroïsch-individualistische dagboekbladen".