We kunnen er niet om heen: in alles wat met sterven, begraven en rouwverwerking te maken heeft, zijn in betrekkelijk korte tijd opvallende en veelsoortige veranderingen opgetreden. Mensen praten opener over de dood, ze verwerken hun verdriet in nieuwe rituelen en staan zichzelf toe na te denken over nieuwe inzichten om uitzichtloos lijden te beëindigen. Aan de hand van wat ik in de praktijk meemaakte en erover las, wil ik proberen die veranderingen in de beleving van dood en rouw een gezicht te geven en anders te kleuren. Daarbij zoek ik naar noodzakelijke relativering van oude beelden van de dood, omdat mensen hier zwaar onder kunnen lijden. Ik doe dat in het besef dat elk leven tot een einde komt en dat de beleving van dood en rouw niet volledig te beheersen valt. Het is gewoon niet waar dat de dood doodgewoon is geworden. De dood went nooit, want je kunt er niet in wonen.
