Dana was halfnaakt en bijna dood.
Maar er zat nog genoeg leven in haar om haar op de been te houden. Stap voor stap. De jonge vrouw proefde haar eigen bloed op haar tong, ze hoorde de misthoorns van schepen, zag de felle schijnwerpers van de containerterminal Waltershof.
Ze leken net zo ver weg van Dana als Mars.
Een scherpe pijn benam haar even de adem. Ze voelde nauwelijks haar eigen tranen over haar wangen rollen. Haar keel was zo droog als stof. Ze kon zich nauwelijks herinneren wanneer ze voor het laatst iets gedronken had. Een half glas muffe champagne, gekocht door een van die gespannen hufters, een van de ontelbare vrijers... Nee, daar wilde Dana niet meer aan denken. Ze was vrij als ze de brug haalde.