In 'Jaapje' lees je de jeugdherinneringen van de schrijver Jacobus van Looy. Hij bracht zijn jeugd door in het Burgerweeshuis in Haarlem. Jaapje is het eerste boek van de autobiografische trilogie.
In de bittere tijd van de Eerste Wereldoorlog bood het verhaal aan vele Nederlanders innige troost. Het weeshuis-bestaan van de zevenjarige jongen was als een geestelijke remedie voor de wereldbrand die op dat moment alom was. Veel lezers herkenden in de verhalen die in het boek voorkomen de jeugd van de auteur zelf en bestempelden het autobiografisch. Zo gaf het hoop: als de auteur nog leefde dan moest het met Jaapje toch wel goed aflopen?
Jacobus van Looy (1855-1930) was een Nederlandse schilder en schrijver. Hij groeide op in een weeshuis en leerde aanvankelijk om huis- en rijtuigschilder te worden, maar vanwege zijn talent kon hij uiteindelijk studeren aan de Rijksacadamie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam. In 1884 ontving hij de prestigieuze Prix de Rome. Hij zetelde in de redactie van het letterkundig tijdschrift De Nieuwe Gids en maakte deel uit van de beweging van de Tachtigers. Hij publiceerde verschillende prozabundelingen en daarnaast vertaalde hij werken van Shakespeare.
