Een vriendengroep komt jaarlijks bijeen op een zomers terras. Het zijn bonte, drukke, door elkaar lopende gesprekken die daar gevoerd worden. Wat vooral bijblijft is de terloopse vermelding van een ouder burenkoppel dat je alleen van ziens kent. Binnenshuis blijkt zich bij die twee een drama af te spelen. Hun namen kunnen mij niet schelen, dacht ik altijd. En moeite om ze nader te leren kennen had ik dan ook nooit gedaan. Maar nu geneerde ik me daar toch voor.
Klokgelui is een roman waarin een toneelgordijn van gepraat wordt opengetrokken om het verborgen drama van een vereenzaamd koppel te tonen en geloofwaardig te maken. Met een feilloos observatievermogen tekent Leo Pleysier in dit boek zijn nieuwe miniatuur uit. Via ijzersterke dialogen toont hij een gemeenschap die elkaar scherp in het oog houdt, elkaar de maat neemt en waarin het een grootse zonde is niet te weten wie je buren zijn.
