Het valt niet te ontkennen dat Robert Anker in zijn nieuwe bundel de grens opzoekt van ons leven. Stervensoefeningen? De oude man in de reeks `Senex en Safinur staat zelfs al met Ă©Ă©n been aan gene zijde maar laat zich door zijn Turkse hulp weer graag naar deze kant trekken, Safinur, die zijn wangen inwrijft met sneeuw, `tot de kou hem met zijn warmte verzoent .
In een andere reeks marcheert een groepje mensen, genaamd `wij , opgewekt maar onmiskenbaar naar het einde van de steenweg, al zegt `iemand van ons dat het einde maar een beeld is, `dat de steenweg nu al eindigt in onszelf .
De bundel besluit met de laconieke constatering: `Zonder de dood is het leven zinloos, voilĂ . De uiterste grens duwt de broekbewapperde mens, die heeft uitgekeken over de Zee van het Niets, die de Metafysische Wind heeft getrotseerd, terug naar `het eeuwige leven dat als zee ons ruisend vult , en dat leven (tientallen gedichten getuigen ervan) is hartverwarmend vol van zijn eigen raadsels. Luister maar goed, ook al hoor je niets. Radiostilte.