Eenzaamheid is moeilijk te omschrijven, want er zijn vele verschijningsvormen. Je kunt alleen zijn tussen mensen, als je diepgang mist of de vanzelfsprekendheid van vrienden en familie. Een dierbare verdwijnt plotseling uit je leven of je denkt dat je de ander niets te bieden hebt. Welke opvang is er? Welke initiatieven kun je zelf nemen? In Het Gemis gaat Peter de Ruiter op onderzoek uit. Hij ontdekt vrijwilligers die vrienden worden, terwijl voor anderen een anoniem telefoongesprek al uitkomst biedt.
Dit zijn de delen 5 tot en met 8 van Het Gemis, een serie over eenzaamheid.
Een paar minuten over kwetsbaarheid
5 Ik vermis je
Een naaste die plotseling verdwijnt laat de achterblijver in ontreddering achter. Wat maakt een vermissing voor een mens zo onwezenlijk? Jeanne van Veggel (81) mist haar dochter sinds zij in 2018 in Nepal ging wandelen. Zij liep vele malen haar dochters pad in de Himalaya, maar vond haar niet.
Willem-Jan van der Heijden kwam om tijdens de tsunami in 2004, maar over zijn lot bestond maanden onzekerheid. Zijn vriend Bram Schilham ging hem zoeken en probeerde het noodlot zo lang mogelijk van zich af te houden. Franck Wagemakers van Slachtofferhulp Nederland laat zijn licht schijnen op wat mensen drijft op hun zoektocht tussen hoop en vrees.
6 Elk gelukkig gezin is gelukkig op zijn eigen wijze
Joan Richardson (36) en George van Loon (28) misten in hun jeugd stabiliteit en veiligheid. Met therapie en veel doorzettingsvermogen proberen ze een herhaling van het verleden te voorkomen. Binnenkort bezegelen ze hun liefde met een baby.
7 Samen wonen, samen leven
Voor wie zijn buren niet kent, is een woongemeenschap een uitkomst. Als je die van nul af aan opbouwt, kun je zelf kiezen wie je buren worden. Lieve en Felicitas, beiden 62, hebben dit gedaan in het Limburgse Münstergeleen. Ze hebben een eigen huis en delen gemeenschappelijke voorzieningen. Dat is niet vrijblijvend: je moet soms met elkaar in gesprek. Daar staat tegenover dat je je minder zorgen hoeft te hebben over aanspraak, gemeenschapszin en later: zorg voor elkaar.
8 Zin geven aan je leven, ook na je pensioen
"Als je werkt, heeft het leven vanzelf zin", zegt Ite (74). Ze is vrijwel haar hele werkzame leven al maatschappelijk betrokken. Maar na je pensionering vereist sociaal contact extra inspanning. Daar slaagt ze in, op vele gebieden. Toch voelt ze zich niet beantwoorden aan de norm: geen kinderen, geen gezin. Ze mist een arm over haar schouder. Haar partner is veertien jaar geleden zeer plotseling overleden.
