Vijftig jaar na zijn debuut een nieuwe bundel met vijftig gedichten ter ere van dit jubileumjaar
‘Voor een dichter ben ik behoorlijk normaal’, liet Anton Korteweg zich ontvallen in een interview. En hij kan het weten, als boomer wiens debuut Niks geen Romantic Agony vijftig jaar geleden verscheen. In de tussentijd heeft hij – lichtvoetig melancholicus – met toegankelijke en ietwat ironische gedichten een breed publiek weten te bereiken. Enfin, de jongste loot aan een oude stam, telt vijftig gedichten waarin Korteweg de lezer met de nodige zelfspot beurtelings waarschuwt en geruststelt:
Hoe meer bij leven al van je is afgepakt,
hoe minder later nog hoeft dood te gaan.
Je levert jaarlijks slechts een half procent
aan spierkracht in. Geef kwalen dus ruim baan!
In de pers:
‘Ik heb gisteren een prachtig boek gekregen: de verzamelde gedichten van Anton Korteweg. Ze gaan wel, want ze rijmen niet.’ Hendrik Groen
‘De milde ironie van Anton Korteweg confronteert ons meedogenloos met het rare, bijna onbehaaglijke gevoel dat hij “comfortabel ongelukkig” noemt.’ Dirk De Wachter
‘Een van de aangenaamste Hollandse dichters is Anton Korteweg, een te burgerlijk calvinist om in dit tranendal op verlossing te mogen hopen, en dat weet hij verdraaid goed.’ de Volkskrant
