Al in zijn eerste verhalenbundel, Stenen spoelen, bleek Bernlef belangstelling en een helder observatievermogen te hebben voor oude mensen. In Hondedromen, een bundel met acht verhalen, staat de oude mens centraal. In een documentaire, van iedere franje ontdane stijl, zoals we die al in zijn roman Sneeuw hebben leren kennen, worden acht levens belicht.
Terwijl de kranten vol staan over zorg voor lichamelijk en geestelijk gehandicapte mensen, lijkt er op de ouderdom een taboe te rusten. men praat er meestal niet graag over en de heel eigen problematiek van het ouder worden wordt beleefd achter de gesloten deuren van bejaardentehuizen. 'Daar zit natuurlijk een aardig stukje verdringing achter. De meeste mensen zien zich niet graag geconfronteerd met het feit dat ze zullen aftakelen en sterven.' De werkelijke tragiek schuilt voor Bernlef echter niet in de lichamelijke gebrekkigheid maar in de strijd tegen het vergeten. De figuren in Hondedromen leven met een verleden dat niet meer is dan een tot op de draad versleten verhaal. 'Natuurlijk, ieder leven wordt ten slotte een verhaal. Maar juist in de anekdotes die nog over zijn, schuilt vaak de essentie van zo'n leven.' Die essenties heeft J. Bernlef geprobeerd voor ons op te schrijven, en het resultaat is werkelijk om lang bij stil te staan.
