Een gierige bankier in Rome die teveel van kreeft houdt, een gepensioneerde onderwijzeres met een haast verstikkende liefde voor haar poes, het zijn maar twee figuren uit het bonte gezelschap dat tezamen de ingrediënten vormt van een cocktail die F.L. Bastet volgens onbekend eigen recept heeft samengesteld.
In de ruïnes van Pompeii verdwijnt onzichtbaar een kakelende dame. Een wat griezelige kunstverzamelaar heeft een tragische ontmoeting met koeien aan het IJsselmeer. Voeg daarbij een oude vrijster die teveel pruimedanten heeft gegeten, een op de Vesuvius verdwaald echtpaar uit Delft, een Indische familie onder de douche in de omgeving van Endegeest, en men heeft enigszins een indruk van wat er in Lobster cocktail en
andere verhalen allemaal aan de hand is. Enigszins. Want verhalen als `Sherry en `De Ladder zijn er om aan te tonen dat er ook nog andere dingen meespelen: eenzaamheid, doodsverlangen zelfs. En waarom niet? Volgt op het allegro niet bijna altijd een andante? De finale kan dan weer zeer verrassen.
Van geen van deze verhalen is de ontknoping te voorzien. Quia absurdum, zo zouden wij de algemene zin ervan misschien nog het best kunnen omschrijven.
