In het dagelijks leven was de dichter J.C. Bloem een wonderlijke figuur die door zijn legendarische luiheid altijd in de grootste problemen zat. En wanneer hij toch eens een stap vooruit dacht te zetten, bleek dat steevast een achteruitgang.
Bloem was zich bij alles wat hij deed – en dus vooral niet deed – bewust van de zinloosheid van onze daadkracht, waarbij het duister van de dood elke dag dichterbij komt. Het inspirerende van zijn ‘luiheid’ is dat er één ding was waar hij zich wél voor inzette: voor de tragiek van het leven zocht en vond hij woorden, die nog altijd duizenden lezers bezielen en troosten.
