Paradise Lost is het grootste, beste en beroemdste gedicht van John Milton. Toen hij dit in 'blank verse' (rijmloze verzen) geschreven epos maakte, was hij al enige tijd blind; hij dicteerde het aan zijn dochter. Een deel van de in de hele wereldliteratuur onovertroffen klankschoonheid van het epos is misschien daaraan toe te schrijven.

In het negende boek van Het paradijs verloren schrijft Milton:

Mijn aard neigt er niet toe verslag te doen

Van oorlog, tot dusver het enige thema

Voor heldendichten: 't meesterstuk was om

Taai, slepend moordbedrijf van fabuleuze

Ridders te tonen in verdichte strijd.

Milton wilde niet dichten over aardse strijd van helden en ridders, maar over opstand in de hemel, oorlog tussen God en Satan, elk met zijn legioen engelen, over het neerbliksemen van de gevallen engelen naar de hel en hun duivelse wraak op de nieuw geschapen mens in het paradijs: de verleiding van Adam en Eva en hun zondeval. Als de heidense godenwereld van Homerus en Vergilius al dichters had geïnspireerd tot werk van eeuwige roem, wat was er dan niet mogelijk met de grootse scheppingsmythe en de sublieme stof uit het Oude Testament? Miltons Paradise Lost verscheen in 1667 en werd op slag herkend als een meesterwerk. De laatste Nederlandse vertaling van dit epos dateert van honderddertig jaar geleden. Deze nieuwe vertaling van Peter Verstegen is de eerste die getrouw is aan inhoud én vorm. Een uitgebreid maar bondig commentaar biedt wetenswaardige achtergrondinformatie.

Met alle prenten van Gustave Doré.