In haar eigen woorden ,met een klare stem, beschrijft Truusje van Zanten hoe ze viel voor de verkeerde man, hoe zij en haar kinderen slachtoffer werden van huiselijk geweld en hoe ze zich ontworstelde aan zijn greep.

In dit verhaal spaart ze zichzelf niet, noch de instanties, waarmee ze de strijd aan bindt, voor eigen welzijn, maar vooral en bovenal voor dat van haar kinderen.

Hier en daar vindt ze gehoor, maar ook veel onbegrip. Er worden obstakels overwonnen. Beetje bij beetje lost ze al haar schulden af, maar de dreiging van haar gewelddadige man hangt als een donkere wolk boven het verhaal. De uitkomst is onzeker. Hoe zullen haar kinderen zich ontwikkelen?

Truusje schreef dit verhaal om het te kunnen delen met de wereld en vooral met alle andere slachtoffers van huiselijk geweld, die veel wijze lessen zullen leren uit dit boek, maar ook om de vele instanties, die zich met haar 'zaak' bezig hielden, een spiegel voor te houden. Het boek is geen aan klacht, maar een verslag, wat pijn doet en hoop biedt. En het leest als een trein.