En dan ga je dood. Sommige mensen weten allang dat ze dood gaan en hun familie ook. Ze regelen hun begrafenis of crematie tot in detail. Maar de dood komt ook dikwijls onverwacht. Niemand die het zag aankomen. Nergens is er een laatste wens opgeschreven. Hoe moet het nu? De nabestaande willen rouwen en niet regelen.

Gelukkig is daar de uitvaartverzorgerster, voor nabestaanden de rots in de branding. Samen met hen probeert zij het afscheid te regelen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het kan worden uitgevoerd. Opgebaard worden in een schuur of in de stal, begraven in een katoenen doek. In een rieten mand of in een kist die is volgeplakt met postzegels, niets is onmogelijk.

Mickelle Haest heeft de memoires van een uitvaartverzorgster op een prachtige manier verwoord, en slaagt erin voelbaar te maken waar het in dit dankbare, maar onalledaagse vak om draait: empathie, creativiteit, liefde en mededogen.