Een tevreden lach, de roman waarmee schrijver en criminoloog Andreas Burnier in 1965 debuteerde, werd direct bij verschijnen als een sensatie ervaren en bekroond met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. De roman heeft niets aan kracht ingeboet. Xandra Schutte vindt de roman âvijftig jaar later nog springlevendâ en omschreef het als âeen achtbaan waarin verhaal, essayistische terzijdes, overmoedige wisecracks en poĂ«zie in hoog tempo voorbij schieten. Wanhoop en roekeloosheid, melancholie en provocatie, ernst en ironie wisselen elkaar voortdurend af, en dat in een volstrekt eigenzinnige stijlâ. Volgens Rosanne Hertzberger is Burnier âeen geestverwant, een rolmodel, grootmoeder der dwarsdenkersâ en moet ze herontdekt worden.