En we gaan nog niet naar huis
Sladjana Labovic
Samenvatting
Gastarbeiderskinderen. Ze draaien volledig mee in de Nederlandse maatschappij, maar schrikken niet van een schapenhoofd in de vriezer. Ze beschouwen elk ver familielid of goede kennis als neef, nicht, oom of tante en snappen niets van een Nederlandse bruiloft waar slechts een select gezelschap wordt uitgenodigd voor het diner. Ze genieten van de rijkdom van twee culturen, al is het leven soms lastig wanneer je grootgebracht wordt in een land waarvan het eigenlijk nooit de bedoeling was dat het het jouwe zou worden.
In En we gaan nog niet naar huis komen bekende en onbekende gastarbeiderskinderen aan het woord. Onder anderen Khalid Boulahrouz, Tofik Dibi, Olcay Gulsen en Gürkan Kücüksentürk vertellen over hun jeugd, hun ouders en de even moeizame als hilarische aspecten van het opgroeien tussen twee culturen.
Khalid Boulahrouz: Met mes en vork eten heb ik pas geleerd vanaf mijn achttiende.
Olcay Gulsen: Ik was niet bang om te falen want ik had niets te verliezen.
Ahmed Marcouch: Ineens hadden we een wc in huis in plaats van in een cactusveld.
