Zij, de incarnatie van een godin? No way! Morrigan mag dan altijd hebben geweten dat ze anders was dan haar oppervlakkige vriendinnen zeg nu zelf, echt normaal is het niet als je stemmen hoort, vlammen uit je handen kunt laten komen en met bomen kunt praten maar zoiets bizars heeft ze nog nooit gehoord. En dat wil wat zeggen, na alle absurde verhalen die haar grootouders haar hebben verteld over Partholon, de mythische wereld van haar moeder, Rhiannon.
Toch blijkt er geen woord van gelogen, wanneer Morrigan zich na een ijzingwekkende ervaring ineens in diezelfde parallelle wereld bevindt. In deze wereld zijn haar krachten als uitverkorene van de godin groter dan ze ooit voor mogelijk heeft gehouden, en blijkt er ook nog eens een beestachtig aantrekkelijke, eh... centaur naar haar gunsten te dingen.
Maar helemaal zonder twijfel is Morrigan niet. Want wie zegt haar dat de stem die ze steeds in haar hoofd hoort die van haar godin is, en niet van de duistere god Pryderi? Ze was er immers al vroeg voor gewaarschuwd dat hij haar in zijn macht wilde hebben. Als dat zo is, lukt het haar dan wél de verleiding van het kwaad te weerstaan en te kiezen voor het goede? Zelfs als dat betekent dat ze alles wat haar lief is zal verliezen?
