Een liefdevol monument voor een te vroeg gestorven oudste zoon.
Boris is twintig en twee tegelijk. Door een genetisch defect heeft hij een ontwikkeling die ver achterblijft bij zijn werkelijke leeftijd. Hij ontwikkelt zich op zijn volstrekt eigen manier. Zijn jongere broer Pieter en zijn ouders Laurens en Roelien kennen hem het beste, en staan voor een grote opdracht.
Hoezeer dit ook indruist tegen hun oudergevoel, gaan Laurens en Roelien op zoek naar een veilig huis voor Boris, omdat ze ooit zelf niet meer in staat zullen zijn de zorg voor hem op te brengen. Het is niet alleen een zoektocht naar een huis, maar vooral naar loslaten. Als ze hun zoon tijdens de coronalockdown niet meer mogen bezoeken, besluiten ze Boris weer in huis te nemen.
Er breken gelukzalige maanden aan, maar dan slaat het noodlot toe. Boris sterft volkomen onverwacht aan de gevolgen van een hersentumor en anderhalf jaar later ervaart Laurens Verhagen zelf ook de kwetsbaarheid van het leven.
Met Heen richt hij een monument op voor zijn zoon. Boris was de dirigent, zonder hem klonk er geen muziek. In dit boek laat de schrijver zien wat de waarde is van het leven en de betekenis van de dood. Daarbij probeert hij houvast te vinden in literatuur, muziek en filosofie.
Laurens Verhagen studeerde wijsbegeerte in Amsterdam. Hij was hoofdredacteur van nu.nl en de nieuwssites van DPG, en is tegenwoordig redacteur kunstmatige intelligentie bij de Volkskrant.
