Humeurkanker : Over de spoken in mijn hoofd

Ogenschijnlijk is er weinig mis in het leven van Vroon. Haar ouders zijn gelukkig getrouwd, met haar jongere zus Pleun kan ze het heel goed vinden en binnen het hechte gezin is veel warmte en onderlinge betrokkenheid. Maar toch gaat er iets niet helemaal goed met Vroon. Eerst belandt ze in het medisch circuit met ernstige vermoeidheidsklachten, maar geleidelijk wordt duidelijk dat de echte problemen zich in haar hoofd bevinden. Zonder dat haar omgeving het doorheeft, want Vroon is schijnbaar altijd ‘vroonlijk’, zakt ze weg in een zware depressie. De volle ernst wordt pas duidelijk als ze, amper vijftien jaar oud, een overdosis pillen neemt die haar fataal had kunnen worden. In dit persoonlijke verhaal voert Vroon je volledig oprecht, open en doodeerlijk mee in haar sombere gedachten, maar biedt ze ook hoop door wat ze leert. Met Humeurkanker probeert ze aandacht te vragen voor de psychische problemen van jongeren en hoopt ze het taboe dat om problemen als zelfdoding en automutilatie hangt een klein beetje weg te kunnen nemen. Vroon Bouter (2004) is de oudste dochter in een gezin met twee kinderen. Net als haar zus Pleun (2005) zit ze op het plaatselijke gymnasium. Haar eigen negatieve ervaringen in de ggz en de daaropvolgende meer persoonlijke en betrokken psychiatrische aanpak hebben haar op het plan gebracht geneeskunde te gaan studeren en psychiater te worden. Het zoveel mogelijk voorkomen van zelfdoding bij jongeren motiveerde haar om dit persoonlijke verhaal te schrijven.