Grootadmiraal Dönitz (1891-1980) volgde Adolf Hitler na diens dood op als tweede Führer van het Derde Rijk. De Geallieerden hadden hem leren kennen als een formidabele tegenstander met innoverende tactieken en vreesden zijn rondzwervende wolfpacks van duikboten die hun schepen in groten getale tot zinken brachten. Op de Atlantische Oceaan was niemand veilig: van de Noordzeekust tot de Oostkust van Amerika keken kapiteins en bemanningsleden nerveus naar de golven, uit angst het volgende doelwit te worden van deze U-boten. Duizenden kwamen om het leven door de nagenoeg onzichtbare sluipmoordenaars onder leiding van Karl Dönitz.
Ondanks zijn nietsontziende oorlogstactieken verdient Dönitz – een van Hitlers meest loyale volgelingen – lof voor zijn pogingen de oorlog zo snel mogelijk te beëindigen en zijn inzet om in de chaotische nadagen van de Tweede Wereldoorlog zo’n twee miljoen burgers en soldaten vanuit Oost-Europa te evacueren. Hij maakte daarbij gebruik van wat er over was gebleven van zijn eerder zo angstaanjagende vloot.
Barry Turner betoogt dat hoewel Dönitz nimmer los gezien kan worden van de verschrikkingen (of van het kwaad) van het Derde Rijk, zijn bijdrage aan de oorlog en acties tijdens de oorlog in hun totaliteit bezien moeten worden. Karl Dönitz, de laatste dagen van het Derde Rijk geeft een genuanceerd portret van de laatste leider van nazi-Duitsland en biedt een onweerstaanbaar verslag van de climax van de oorlog in Europa. Het schetst een fascinerend en meeslepend beeld van een complexe man in het centrum van de macht tijdens een allesbepalende periode in onze geschiedenis.
