Stel, je hebt je leven op orde. Je voelt een innerlijke rust en je ervaart iets van werkelijk geluk, doordat je gericht bent op het goede. Toch ben je er dan nog niet. Het kan ook misgaan door invloeden van buitenaf: mensen proberen je een hak te zetten, te dwarsbomen. Je ervaart onrecht en pech. Je wordt beledigd, miskend, opzijgezet. Door zulke negatieve ervaringen raakt een mens gemakkelijk alsnog uit balans.
Nergens voor nodig, zegt de Romeinse filosoof Seneca. Je kunt je ertegen wapenen. Als je het leven echt op orde hebt ben je immuun voor externe invloeden. Alles ketst op je af. Je staat erboven, lacht erom.
Zo schetst Seneca een ideaalbeeld van de perfecte wijze die niet wordt geraakt door de grillen van het lot en het menselijk bestaan. Dat is ook nu nog een verleidelijk beeld voor iedereen die drukbezet is en aan hoge verwachtingen moet voldoen. Voor mensen die zich tekortgedaan voelen door het leven of de medemens. Al kan ten slotte ook de vraag opkomen of zo veel onkwetsbaarheid niet wat te veel van het goede is. Wie wil letterlijk door niets of niemand meer te raken zijn?
