‘Sorry?’ Zoë onderbreekt me. ‘Sorry?’ Ze proeft het woord in haar mond en besluit dat het het walgelijkste is wat ze ooit heeft gegeten. Zoete broodjes. Een laffe hap.
Op dat moment weet ik dat ik een fout heb gemaakt. Mijn sorry betekent niets voor haar. In haar gedachten heeft ze me al duizend keer sorry horen zeggen: te midden van een volle klas, vastgebonden aan een stoel en met een pistool tegen mijn hoofd. De sorry die ik nu wil zeggen maakt totaal geen indruk op haar.
Haar stem hapert kort. ‘Je dacht toch niet dat ik ook maar één seconde vergeten was?’
Jade heeft haar verleden als pester diep weggestopt in haar geheugen. Maar dat verandert als Zoë na jaren van afwezigheid weer terug op school is. Jade wil niets liever dan sorry zeggen en alles vergeten, maar daar denkt Zoë heel anders over. Dan vindt Jade een vervelend anoniem briefje in haar kluis. En nog een. En nog een…
Wat als sorry zeggen niet genoeg is?
