De wereld in de gedichten van Hedwig Selles lijkt wel op de onze, maar je moet niet vreemd kijken als je een ‘een poederzachtmoedig wezen met spiegeltjes en kraaltjes en machetes’ tegenkomt of boze vogels die op elke tik een meedogenloos ei leggen.
Voor de lezer zijn de gedichten het enige houvast op de tocht door die wereld. Dat zijn ze voor de dichteres ook: “als een noodzakelijk raadsel, een vorm van versplinterde wiskunde, waarin je ervaart dat het ergens waar is”.
Woorden om aan de wereld te onttrekken
om je weg te vinden, de bladwijzer neer te leggen
niet meer naar het eiland te staren
of zeggen ik bouw een boot en stik een zeil.
Karakter dat zich voorneemt op te klimmen
langs de strengen van een verrukkelijke vlecht
naar het gloeiende dat van onzuiverheden reinigt.
Ik voelde welgevormde warmte op mijn vleugels.
Er is geen weg dan in het gistend
gezelschap van kiemend zaad
jezelf in de aarde te storten.
Hedwig Selles (Zwolle °1968) publiceerde eerder de bundels Jaarringen, IJzerbijt en Schadenfreude. Haar gedichten zijn o.a. gepubliceerd in Het Liegend Konijn, Tirade en De Gids.
• Waar volgens Améry de grootste vijand van de rede, de dood is, daar zegt Selles ‘de dood was slechts de inwerking van tijd / op onvolmaakt vlees’. Dat is volgens mij de diepste thematiek van al haar poëzie, die ze met grote ernst steeds weer noteert, zonder overigens de humor uit het oog te verliezen. - Remco Ekkers
• Deze poëzie bevoelt het menselijk lichaam, graaft door de huid en vertoeft lang tussen de ingewanden, om dan, in galop, door te stoten naar een weids, zonbeschenen landschap. - Annelies Verbeke
• Wie de binnenwereld van Hedwig Selles binnentreedt, mag er niet op rekenen dat hij de uitgang snel terug zal vinden. Maar Selles’ karakteristieke stem is goed gezelschap. - Piet Gerbrandy
