"Så jammen er det no ein fant att," mulla ho mor. Det var med nauda han fekk målet opp til eit lågt "gudag". Så vart han ståande borte i peiskråa utan å seie eit ord, medan ho mor dreiv på med kinna. "No har eg aldri sett fantegut blyg før." sa ho stillvore. Så fillut eit menneske har eg ikkje sett korkje før eller sidan. Det var som den eine filla slo etter den andre nedover heile hans lekam. Det skein jamvel inn på skinnet somme stader, og på føtene hadde han berre leistar som botnen var sliten utor, så ein såg våte faret etter tærne hans på golvet."