Lief dagboek, de conclusie die ik na vandaag kan trekken: ik zit in
de klas met een stel massakonijnen die absoluut niet bij mij passen.
Ik voel me eenzaam, leeg en alleen. Zes hele lange jaren! Zes
jaar en dan is het voorbij. Leeg, helemaal leeg.
Wie is in staat om zonder gevoel van schaamte zijn puberdagboek
te herlezen? De meeste dagboeken belanden in een vergeten
doos, in de haard of in een papierversnipperaar. Raoul de
Jong beschouwt de auteur van zijn dagboeken daarom niet als
zijn jongere zelf maar als 'een twaalfjarig monster dat met veel
gevoel voor drama schittert in zijn eigen op Beverly Hills 90210
geïnspireerde soapopera'. Op hilarische wijze analyseert De Jong
fragmenten uit zijn dagboek waarin opstandigheden, ontluikende
liefdes, gebroken harten en existentiële crises elkaar in
hoog tempo afwisselen. Maar De Jong geeft niet alleen een
inkijkje in de tere puberziel, zijn verwijzingen naar popmuziek,
tv-programma's en nieuwsfeiten brengen je als lezer onmiddellijk
terug naar de jaren negentig van de vorige eeuw.
