In Nacht zonder zegen is een geheel nieuwe Fabricius aan het woord. Reeds de achtergrond van deze roman verschilt van die welke wij van hem kennen: het boek speelt in het na-oorlogse Londen de stad, die hem na een verblijf van vele jaren vertrouwd en lief geworden is. Het wel zeer précaire thema sexuele criminologie is met zoveel menselijk begrip en mededogen behandeld, dat al het moedwillig sensationele eraan ontnomen werd; men kan slechts medelijden gevoelen met de gewezen postbeambte Alfred latimer, die, na een vreugdeloze jeugd, uit zwakte en argeloosheid een huwelijk aangaat dat tot een hel wordt, en die, tijdens de Londense bombardementen tot weduwnaar geworden, vreemde en duistere instincten in zich ontdekt. Is hij erfelijk belast, zoals hij zelf meent, of heeft Elsie, zijn gestorven vrouw, hem een obsessie als erfenis nagelaten? Zeker is, dat zijn dwanggedachte hem ten val brengt, tezamen met Gwen, het straatmeisje dat hij in een van de duistere lanen van het avondlijke Hyde Park leert kennen.
Een grote figuur in dit boek is Mavis, een reeds oudere volksvrouw, die, als zij door de kracht harer liefde voor hem zijn geheim doorgrondt, hem nog tegen zichzelf tracht te beschermen. Zij is grootmoedig bereid zich daartoe zelf ten offer te brengen, maar Alfred Latimer blijkt niet meer te redden.
Als steeds bij Fabricius, rijzen in deze roman mensengestalten op, die ons bijblijven; maar daarnaast leren wij een on-conventioneel Londen kennen: het Londen niet slechts van Oxford Street, Paddington Station en Piccadilly, maar dat van de kleine man, zoals hij dooreenkrioelt in deze milioenenstad en zijn goedkope en simpele genoegens zoekt in de pub, bij de zeepkistredenaars van Marble Arch en bij de dog races van White City.
