Als er één zin is die sinds jaren in het bewustzijn van Stefan
Hertmans galmt, is het de uitspraak die Viktor Klemperer ooit,
tijdens het nazibewind, haast terloops, te midden van ellende
en onzekerheid, met vaste hand in zijn beroemde dagboeken
noteerde: ‘De tijdgenoot weet niets’. Wat kun je zeggen over de
eigen tijd?
Eén ding voelen we allen, overdenkt Stefan Hertmans in zijn
lucide Verschuivingen: dit is een tijd van overgang naar iets wat
we nog maar heel gedeeltelijk beginnen te begrijpen. Allen zijn
we getuigen, ook al weten we slechts gedeeltelijk waarvan; in elk
geval van onze moeilijk te ontcijferen actualiteit – en de verschuivingen die we elke dag voelen zonder ze te kunnen duiden.
In even erudiete als sensitieve overdenkingen gaat Stefan
Hertmans het avontuur aan om iets van deze tijdgeest te grijpen,
om dat vast te leggen wat ons in de waan van de dag ontglipt.
