Oxana Luzeno dacht niet aan haar dood toen ze de hotelkamer binnenkwam. De jonge Oekraïense vrouw was gestrest, maar dat was normaal voor haar. Als slecht betaald kamermeisje had ze niet de gelegenheid en de vrije tijd om na te denken over de zin van het leven of de toestand van de wereld.
Haar rug deed pijn terwijl ze zich over het volledig verfomfaaide hotelbed boog. Het zware werk had zijn sporen nagelaten, ook al was Oxana pas tweeëntwintig jaar oud. Ze had veel te weinig tijd om de kamer in dit armzalige krot op te ruimen. Deze draak, die zichzelf huishoudster noemde, zat constant in haar nek te hijgen. Bovendien was het volkomen normaal dat ze achter haar loon aan moest rennen.
