Op de avond dat Marianne een taart klaar heeft staan om te vieren dat het nieuwe kantoor van REP Research International zo goed als klaar is, bonkt een vrouw tegen de buitendeur. Ze zegt dat ze wordt gevolgd door twee mannen en hulp heeft gezocht bij het enige huis waar volop licht brandt.

Als de vrouw tot rust is gekomen wil ze naar huis. Niet in een taxi, niet vergezeld door Jan, Bob of Arie, maar alleen.

Enkele minuten nadat ze is vertrokken mist Arie iets wat hij hard nodig heeft voor een onderzoek naar Ruurd Vandam die officieel zijn geld verdient met het verhuren van stallingsruimte voor caravans, maar beter is in oplichting, gladde praatjes en loze beloftes.

Vandam is bevriend met Mila Martell, de directrice van een vastgoedbedrijf dat huizen bouwt in Spanje die er uitzien als ware paleisjes. Maar wie gaat kijken in de buurt van Marbella ziet geen paleizen, maar een groot bouwterrein waar weinig meer staat dan een bouwkeet met fantasieschilderingen aan de gevel.

Een man die door Martell op staande voet de straat op is geschopt vraagt de jongens in Marbella te gaan kijken.

Ze krijgen er te maken met een ploeg decorbouwers die in nauwelijks meer dan een etmaal een rij nep-huizen moet optrekken, met een aannemer die auto's laat vernielen en met een Belgische dame die overdag verblijft in een huis dat zo stinkt naar ammoniak en kattenpis dat het er alleen uit te houden is als je een gasmasker opzet.