In deel 2 beschrijft Theo Kars hoe hij

gearresteerd wordt voor zijn aandeel in de

postfraudes, hoe tijdens zijn voorarrest zijn

levensopvattingen op de proef worden

gesteld, en hoe hij van zijn gevangeniscel een

monnikencel maakt. Dan volgt het verslag

van zijn uiteenlopende belevenissen in de

jaren waarin hij er ondanks alle weerstand

(`de paria van het literaire dorp , `een piraat

die voer onder een door niemand erkende

vlag ) er ondanks alle weerstand in slaagde

van zijn pen te bestaan.

Tussendoor lezen we over het ongewone

leven dat hij leidde in Amsterdam en op Ibiza

met twee meisjes, en over zijn vergeefse strijd tegen de schizofrenie van een

van hen. Na de ontbinding van deze menage à trois probeert hij de schade te

herstellen die hij heeft opgelopen, en zet zich ervoor in opnieuw, en ditmaal

blijvend, de financiële vrijheid te verwerven die onmisbaar is voor het soort

leven dat hij voor ogen heeft. Hij maakt daarbij gebruik van alle geoorloofde

en wederrechtelijke middelen die hem ten dienste staan.

`Ik heb altijd een voorliefde gehad voor personen over wie iedereen schande sprak, voor spelers en overspeligen, voor schrijvers als Casanova en Multatuli, en tegelijkertijd een antipathie gevoeld voor hele en halve heiligen als moeder Teresa, majoor Bosshardt en de Dalai Lama, het soort figuren dat door iedereen wordt geroemd om hun belangeloosheid en idealisme. Wel, dat bewijst dat ik niet deug.