In zijn vorige prozaboeken, Het bal van Opa Bing en Het land van de wangen bleef Luuk Gruwez steeds heel dicht bij huis. Het waren boeken waarin de directe omgeving en het eigen verleden belicht werden. In Slechte gedachten maakte hij zich voor de verandering eens breed. Niets minder dan NV De Wereld is thans Gruwez' schouwtoneel.
Met de onvervaardheid en ongebreidelde bemoeizucht van een columnist schrijft hij over zulke zaken als de kwaliteit van ons sperma, de jeugd van tegenwoordig, de rookvrije medemens of over Holland, waar een hek om moet. Hij zegent de paus, gedenkt Herman de Coninck, fileert Jean-Luc Dehaene en bewondert Johan Museeuw. En zoals het een ware columnist betaamt stelt hij zichzelf vragen. Is heimwee uit de mode? Mag een mens sentimenteel zijn? Hoe weids georiënteerd ook, het zijn Gruwez' hoogsteigen humeuren en temperamenten die hier worden opgediend en die (deels toch) ook ónze bevliegingen en futiliteiten zijn. Maar zelden zagen we ze zo treffend geformuleerd.
Luuk Gruwez publiceerde bij De Arbeiderspers eerder de dichtbundels Dikke mensen, Vuile manieren (Hugues Pernathprijs 1995) en de bloemlezing Bandeloze gedichten, het Siamees dagboek Onder vier ogen (met Eriek Verpale), de verhalenbundel Het bal van Opa Bing (Geertjan Lubberhuizenprijs 1994) en Het land van de wangen (Privé-domein nr. 226).
