Verveling, dat is hongeren en verzadigd zijn tegelijk

De ambitie van Frans Coenen was de verveling, een ‘open plaats, die bij anderen bezet was’, te analyseren. De hoofdpersoon in deze korte roman, de jonge, bemiddelde Henriette de Wal, tracht de sleur in haar leven te doorbreken met studie, schrijven, piano spelen... Maar niets weet haar mee te slepen en niemand lijkt haar te begrijpen. ‘Verveling... dat was hongeren en verzadigd zijn tegelijk, 't domineren der traagheid en de smart daarover, een dualisme van voortdrijvende en terugtrekkende krachten, waartussen de ziel, in pijnlijk evenwicht hangend, langzaam aan stuk getrokken werd.’ ‘Verveling’ laat zich vandaag lezen als een gevecht tegen depressie, tegen het isolement waarin een psychische ziekte een mens kan storten. Coenen beschrijft het allemaal in ongeloof elegant proza, dat de treurnis van het verhaal in balans brengt.

Voor de lezers van Louis Couperus' 'Eline Vere'.