‘Kijk, kijk, een Indo,’ zeiden mijn ouders en andere familieleden verheugd als ze op tv in een muzikant, presentator, of sportfiguren een Indo-Europeaan meenden te herkennen. Hun stem klonk dan net zo blij verrast als wanneer voetbalfans hun beroemde voetbalheld op straat zouden ontdekken. Mensen die hun Aziatische achtergrond liever verbloemden of zich ervoor schaamden ervoeren ‘Indo’ als een scheldwoord, maar voor mensen die trots waren op hun gemengde afkomst werd het een geuzennaam.
[Uit: Indo]
Wat is er zo waardevol aan die zogenaamde Indische cultuur en is er wel een Indische cultuur? Is het nodig om onszelf Indo te blijven noemen?
In Indo wisselt Bloem herinneringen en gebeurtenissen af, en geeft ze een verfrissende, heel persoonlijke en boeiende blik op de huidige samenleving waarin ‘identiteit’ steeds meer een discussiepunt lijkt te worden.
