"Sigve sikta alltid pÄ fuglen fÞr skuledagen starta. Det var som om fjÞrkreet sat i dei store skuletrea og venta klokka ti over Ätte, som for Ä terge. PÄ skulevegen brukte Sigve Ä finne ein hÞveleg stein. Denne dagen hadde han ein skikkeleg fin ein i handa. Ein flat stein som hadde vore perfekt pÄ vassflata, men den skulle ikkje druknast, berre fly inn i skallen pÄ fuglen. Sigve kjende pÄ den, snurra den litt i dei lubne fingrane. Heilt perfekt. No stod han ved dei store trea. Det hadde allereie ringt inn. Det var gym og dÄ heldt Sigve litt igjen. Han fekk ikkje auge pÄ fuglen med ein gong. Gjekk nÊrmare, lista seg nesten. Fuglen gav lyd. Den sat hÞgare enn vanleg. Hadde vel fÄtt nyss om steinen som var av ypparste sort. Sigve la ranselen og plastposen med gymshortsen og dei skeivtrÄkka joggeskoa frÄ seg, fann stillinga. Han gjekk litt nÊrmare stammen, fekk klar sikt. Han kjende det pÄ seg. Det var no. Han pusta tungt ein gong, tok handa sakte bakover, og sende steinen loddrett i veg. Sigve hÞyrde at den trefte ei grein, sÄ kom eit dunk og eit lite flaks frÄ vengene. Fuglen deiste i bakken. Den blÞdde frÄ eit kutt rett over det eine auget og lÄg livlaus, stirra pÄ mordaren. Sigve samla saman pose og ransel, la pÄ sprang. GymnastikklÊraren stod og kika utover skuleplassen og fekk auge pÄ niandeklassingen som aldri hadde sprunge sÄ fort fÞr."